Janusz Maszczyk: Karty historii z okupowanego przez Niemców Sosnowca (1939-1945)
Funkcjonuje też jednak na portalach internetu w WIKIPEDII ogólnie i bezproblemowo dostępny życiorys Komendanta Śląskiego Okręgu Armii Krajowej znacznie, ale to znacznie już poszerzony, niż ten niemal lakoniczny napisany w 1985 roku. Jednak to były jeszcze wówczas takie lata, że nie można było opublikować wszystkiego. Pisano więc tak umiejętnie i zawsze „pod cenzora”, by tylko nie zwrócono tekstu do poprawki, lub nawet całkowicie nie dopuszczono do książkowej publikacji.
W publikacji tej wielokrotnie więc też pisze się o narodowej i patriotycznej konspiracji, stosując jednak przy organizacjach i ludziach z tych ugrupowań patriotycznych, oznaczenie jako Polska Partia Socjalistyczna (PPS). A taka partia w czasach okupacji niemieckiej na ówczesnych ziemiach polskich absolutnie nie istniała. Bowiem już od września 1939 roku w celu wprowadzenia w błąd okupantów powołano na dawnych ziemiach polskich Polską Partię Socjalistyczną Wolność – Równość – Niepodległość (PPS –WRN). Natomiast tylko przy rządzie gen. Wł. Sikorskiego dalej funkcjonowała Polska Partia Socjalistyczna, aby utrzymać kontakty z międzynarodówką socjalistyczną. Ta partia absolutnie jednak nic nie miała wspólnego z powstałą na Lubelszczyźnie dopiero we wrześniu 1944 roku komunistyczną Polską Partią Socjalistyczną, gdy na te ziemi dotarła już Armia Czerwona i sowiecka policja polityczna NKWD wraz z kontrwywiadem sowieckim „Smiersz” oraz Ludowym WP. Stosunkowo też często stosowane jest określenie PPS – GL, które przez osoby nieobeznane z naszą historią, te oddziały bojowe PPS –WRN, utożsamiają z kolei z komunistycznymi oddziałami Polskiej Partii Robotniczej (PPR – GL).
2 – Zygmunt Walter – Janke „W Armii Krajowej na Śląsku”, Katowice 1986, s. 239 – 243.
Ponieważ większość cytatów zaczerpnąłem z tej publikacji książkowej, więc ilekroć tylko w tym artykule z nich skorzystam, to dla ułatwienia i orientacji czytelnika, będę stosował następujące znaki rozpoznawcze: Koniec cytatu z „W AK na Śl”,Katowice, s”, przy czym „s” będzie oznaczało konkretną stronę z tej publikacji.
3 – Mój ojciec, Ludwik Maszczyk, doskonale posługiwał się w mowie i w piśmie dwoma językami: niemieckim i rosyjskim. Natomiast język francuski jak na ówczesne warunki biurowe znał w stopniu dostatecznym.
4 – Podczas okupacji niemieckiej w dawnym Hotelu Sielce mieściła się placówka policji niemieckiej Kripo i Gestapo.
5 – Miesięcznik historyczny – „Historii DO RZECZY nr 7/VII.2014r. s. 9.
6 – Miesięcznik historyczny – „Historia DORZECZY” nr 7/VII.2014r. s. 9.
7 – Pod koniec 1942 roku, a według innych na początku 1943 roku, Wileński Wojskowy Sąd Specjalny AK skazał Józefa Mackiewicza na karę śmierci. Zarzucając mu rzekomą publikację swych artykułów w „niemieckim szmatławcu”. Barwna postać, i niezwykle też popularny pisarz w tamtych czasach Sergiusz Piasecki, kierujący wtedy Egzekutywą AK wprost odmówił wykonania rozkazu zastrzelenia polskiego pisarza. Dopiero po jakimś czasie Komendant Okręgu Wileńskiego p.pułkownik Aleksander Krzyżanowski uniewinnił pisarza od wszystkich stawianych mu uprzednio zarzutów.
Wg Wikipedii: -„Do dzisiaj nie są jasne okoliczności wydania wyroku śmierci, prawdopodobnie stała za tym agentura sowiecka w szeregach AK – sprawę tę drobiazgowo analizuje prof. Włodzimierz Bolecki (pod pseudonimem Jerzy Malewski) w książce Ptasznik z Wilna (o Józefie Mackiewiczu)”. Koniec cytatu.
8 – Janusz Albrecht ps. „Wojciech”, „Ksawery”, „Ozimiński”, „Marian Jankowski” urodził się 14 lutego1892 w Kaliskach, w pow. włocławskim, zm. 6 września1941 w Warszawie). Był zawodowym żołnierzem – pułkownikiem dyplomowanym kawalerii Wojska Polskiego. Poniższy tekst na podstawie Wikipedii lipcowej 2014 roku:
„Od 1914 roku żołnierz Legionów Polskich. W roku 1917 ucieka z transportu wiozącego go do obozu w Szczypiornie. Był w tym czasie znanym działaczem Polskiej Organizacji Wojskowe (POW). Od 1919r początkowo służy w 11 pułku ułanów. Później jako już doświadczony oficer zatrudniony zostaje w sekcji jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1920–1921 pełni funkcję adiutanta w 1 pułku szwoleżerów. W 1924 z wysoką oceną kończy Wyższą Szkołę Wojenną. Zostaje wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Kawalerii i w 1927 szefem w Wydziale Wyszkolenia Departamentu Kawalerii MS Wojsk. W latach 1928–1930 ponownie służy w 1 pułku szwoleżerów, a następnie w Oddziale III Sztabu Głównego. W 1932 roku z wysoką oceną zostaje powołany do służby jako I oficer sztabu Inspektora Armii w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Od 1935 roku jest oficerem do zleceń w GISZ. W 1937 roku zostaje mianowany dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, która była częścią składową Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Tą brygadą będzie dowodził we wrześniu 1939 roku. Zostaje internowany w Jarosławiu, skąd podejmuje kolejną próbę udanej ucieczki.
Od początku okupacji niemieckiej czynnie i ofiarnie służ Polsce. Zostaje mianowany Szefem Oddziału III i szefem Wydziału III/C Planowania Dowództwa Głównego Służby Zwycięstwa Polski od października. Zostaje też od stycznia 1940 roku szefem Sztabu Komendy Okupacji Niemieckiej ZWZ. Już od czerwca 1940 roku jest członkiem Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. Z kolei już od jesieni 1940 roku mianowany zostaje na zastępcę Komendanta Głównego ZWZ. Prawdopodobnie przez przypadek, na skutek nigdy jednak nie wyjaśnionej zdrady, zostaje 7 lipca 1941 roku aresztowany w Warszawie, przez kieleckie Gestapo. W Warszawie przez kilka dni jest okrutnie torturowany (wg innych informacji torturowany był w kieleckim Gestapo przez SS – Obersturführera Ernsta Thomasa, wyjątkowego sadystę; na podstawie artykułu Piotra Zychowicza „Jak kat kusił ofiarę”, tygodnik Lisieckiego „Do Rzeczy”, s.70 – 72). Nie wytrzymuje tortur – jak później lojalnie oświadczył – i podobno załamuje się, ujawniając pewne skrywane dotąd konspiracyjne tajemnice. Składa wtedy ponoć obszerne zeznania dotyczące struktur i zadań oddziałów Komendy Głównej ZWZ, o czym później też lojalnie poinformował swych przełożonych. W dniu 27 sierpnia 1941 roku został zwolniony z więzienia, aby przekazać dowódcy AK – Stefanowi Roweckiemu – propozycji cichego porozumienia ZWZ z Niemcami. Podobno Gestapo zwolniło go po uprzednim złożeniu przez niego słowa honoru – dobrowolnego powrotu do Kielc, po wykonaniu tej misji. W dniu 6 września 1941 w niewyjaśnionych do dzisiaj okolicznościach podobno zostaje zmuszony przez egzekutorów z ZWZ do popełniła samobójstwo. Istniej też druga wersja, że zostaje przez nich zastrzelony w swym mieszkaniu.
Był Polakiem, który poświęcił się Ojczyźnie i kochał ją bezgranicznie. Za co uzyskał odznaczenia: m.in. Krzyż Waleczny (dwukrotnie), Order Wojenny Virtuti Militari V (1922) i IV klasy (pośmiertnie, 1942), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1927) oraz Krzyż Niepodległości.
Podczas okupacji niemieckiej również jego rodzina brała udział w konspiracji. Jego żona Maria, z domu Pawłowska (1895-1982), pseud. „Maria” i „Ciocia Maryla”, była żołnierzem batalionu AK „Wigry”. Z narażeniem życia, jako wiceprezes Polskiego Białego Krzyża organizuje też pomocy więźniarką z obozu na Majdanku. Za zasługi i wierną służbę Polsce zostaje odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
